Eski zaman padişahlarından biri bir gece nefsine uyup günah işler. Ertesi gün o diyarın evliyasından biri padişahı ziyarete gelir. Padişah o zata çok iltifat eder. O da padişahın iltifatlarına mağrur olmuş gibi konuşmasında yakışıksız bir söz söyler. Padişah "Biraz iltifat edince bizi hafife aldı." diye düşünüp "Niçin bizim meclisimizde yakışıksız söz söyledin. Sana yüz verdikse küstahlığın manası var mı? Halifelik şerefi yok mudur? diye azarlar. O zatın maksadı padişahı terbiye etmektir.


"Eğer sen halifelik şerefine riayet etseydin önce kendi nefsinden hayâ ederdin. Sen şöyle bir iş yapmazdın." diyerek gece işlediği günaha işaret eder.


Padişah neye uğradığını bilemeyip hayrete düşer. O zata olan itimadı daha da artar, kendisini irşada geldiğini anlar, özür dileyip tevbe ve istiğfar eder. Ondan sonra tenhada aklına şeytandan bir vesvese gelse kendinden hayâ eder, bu suretle kötülüklerden tamamen vazgeçip sonunda velilik derecesine ulaşır.


O halde her kişinin kendini düşünüp hayâ etmesi lazımdır. Allâhü Teâlâ böyle kimselere hayırlar ihsan eder. Sahih-i Buhârî'de geçen bir hadis-i şerifte;


"Hayâ kişiye hayırdan başka bir şey getirmez" başka bir rivayette


"Hayâ imandandır." buyrulmuştur.